Als ik me als kind verveelde, ging ik op mijn buik in de woonkamer in de atlas liggen bladeren. Discovery en National Geographic waren mijn favoriete tv-zenders (tot ze reality-tv gingen uitzenden). In het nieuws ging het over zure regen en het gat in de ozonlaag. Terwijl mijn klasgenoten kozen voor studies als commerciële economie of rechten, koos ik liever voor de hele wereld: de studie van dynamische luchten en mysterieuze oceanen, gebergtes en valleien gehuld in mist en bedekt met wouden en weides, spraken tot mijn verbeelding en maakten me blij.  
Toch voelde ik me nooit helemaal thuis in de wetenschap; ik wilde geen specialist worden van één zandkorrel op de kaart, maar de hele kaart tot leven brengen! Als ik ergens mocht spreken dan stroomde de energie als een stroom lava, van binnenuit… Zo rolde ik het onderwijs in. 

Ondertussen werd de opwarming van het klimaat steeds meer een maatschappelijk en politiek thema. Was ik 20 jaar daarvoor nog een van de weinigen uit mijn klas met oprechte interesse in hoe de aarde functioneert, nu leken overal mensen en organisaties wakker te worden. Waar ik in het begin van mijn carrière moest uitleggen dat de huidige klimaatverandering weldegelijk menselijke oorzaken heeft, ging het later vaker om misconcepties adresseren, context geven, en -in toenemende mate- jongeren begeleiden in de emotionele ramificaties van opgroeien terwijl de wereld om je heen naar de K gaat. 

 Het is mooi en belangrijk dat duurzaamheid, biodiversiteit en een gezonde wereld breed gedragen doelen zijn, maar voor veel betrokkenen blijven het vage containerbegrippen. Ik weet wat er in de containers zit. Echter, wat ik door de jaren geleerd en gezien heb, is dat klimaatpositief gedrag maar voor een heel beperkt deel te maken heeft met kennis. Een persoonlijke verbondenheid met de natuur en de aarde, en handelingsperspectief, zijn pas écht de reden waarom we uit ons bed komen en wéér die lastige keuze maken om het juiste te doen.  

Daarom ben ik de AlpenAcademy gestart. Om kennis te verbinden aan hart en handen. Om mensen die – soms ass over tits – de duurzaamheidsbranche ingerold zijn, te helpen ontdekken waar hún kracht zit. Ik zie het als mijn missie om hun ‘impact-raketjes’ te vullen met brandstof: systeemkennis, inspiratie, verwondering en persoonlijke betekenis. 

De aarde is prachtig én bedreigd. Mijn werk is bedoeld om mensen te helpen die twee waarheden tegelijk te voelen, en vandaaruit in beweging te blijven. Zodat ze niet genoegen nemen met halve oplossingen of quick fixes. Maar gedreven blijven vanuit een diep persoonlijke motivatie: omdat je weet waar je het voor doet. Omdat je verbinding voelt. En omdat je dan niet anders kúnt dan bijdragen aan een betere wereld. 

Wie mij kent, weet dat:

• Ik kan geen 500 meter lopen zonder éven op de kaart te kijken.   
  
• Ik graag hardloop, altijd buiten en zelden hetzelfde rondje twee keer. Maar nooit op een loopband, want ik verafschuw sportscholen.  Waarom zou je binnen sporten als het ook in de frisse lucht kan? 
  
• Ik de locatiescout van de Lord of the Rings-films had willen zijn! Mijn favoriete stuk is als het baken van Minas Tirith is aangestoken en de camera over besneeuwde bergtoppen vliegt, terwijl de vuren in een ketting ontbranden.  Het landschap is echt een personage met karakter in het verhaal, en zo kijk ik ook altijd naar de omgeving. 
  
• Ik gerust je zin kan afkappen omdat ik ineens de sporen van een aardverschuiving op een helling herken, en je daar spontaan over wil vertellen omdat ik parallellen herken met ons dagelijks leven. Want is het niet zo dat er altijd krachten zijn die beweging opwekken (zwaartekracht, of: die knagende onvrede in je onderbuik) en krachten die hieraan weerstand bieden (boomwortels die de bodem vasthouden, of: help het is eng), en dingen pas in beweging komen als die eerste groter wordt dan de tweede…? Ben je er nog? 
  
• Ik elke avond met mijn gezin op bed kruip en voorlees, ook al zijn mijn kinderen inmiddels pubers. We vinden het onwijs gezellig en knus dus ik ben er gewoon nooit mee opgehouden. De boeken zijn in de loop der jaren wel veranderd, van Jip en Janneke naar de Grijze Jager, naar hervertellingen van Griekse mythen en –inderdaad- The Lord of the Rings.