Een grote stap achteruit, een verhit gezicht en de handen op borsthoogte afwerend geheven. Als het zo moet, trek ik me wel terug.
Ze had net de moed gehad om te proberen de discussie in de groep van 27 (!) collega’s centraal te houden om tot een gezamenlijke strategie te komen. Iedereen had informatie, alles hing samen, maar het was niet duidelijk hoe, en hoe kregen ze het in de juiste samenhang op tafel? Of: op de bosgrond, in dit geval.
“Mensen, even centraal!” … Maar “mensen” gingen hun eigen gang in groepjes, praatten er doorheen, maakten grapjes die niet grappig aankwamen.
Het was toch maar een spel….?
Ja en nee. Een spel of opdracht legt razendsnel natuurlijke patronen en gedrag in een groep bloot. Het is echt geen toeval wie er naar voren stapt om de leiding te nemen; en hoe daar op gereageerd wordt. In de werksetting gaat er (meestal) een laagje geciviliseerde professionaliteit overheen, maar in de onderstroom is de energie en het patroon hetzelfde.
De crux zit hem in de reflectie, een onmisbaar onderdeel van de methode van ervaringsgericht outdoor leren, om tot een effectieve trainingsopbrengst te komen.
En wat doet ‘buiten’ in dit geheel? De natuurlijke setting in het bos verlaagt stress, brengt rust en focus doordat er minder afleiding is, en de natuurlijke omgeving biedt mooie metaforen om in de introductie en reflectie te gebruiken. Denk aan de onderlinge afhankelijkheid van elementen van het ecosysteem om je heen, of de ongeziene uitwisseling van informatie tussen bomen via hun wortelstelsel.
De natuur is kortom een prachtige omgeving om over te leren, maar ook ín te leren en ontwikkelen. Iedere dag dat we buiten mogen werken, voelen wij ons weer dankbaar en gelukkig!